Zamknij oczy. Zamknij oczy i spróbuj sobie wyobrazić przepaść bez dna i mały skrawek lądu. Stoisz na krawędzi z rozpostartymi ramionami, by złapać w swe dłonie ostatnie promienie słońca. Ostatnia chwila by zobaczyć jak chowa się za horyzontem. 3...2...1. Oblewa cię ciemność. Wlewa ci się za koszulkę. Przykleja do ciała.
Nagle widzisz małe światełko zbliżające się do ciebie. Wyciągasz swoje poranione dłonie. Łapiesz je i przyciągasz do swego ciała. Wnika w twoją duszę. Napełnia cię po brzegi miłością i spokojem. Zagłusza strach, który mimowolnie próbuje się przebić przez tę cukierkową zaporę.
Ogarnia cię dziwne uczucie. Czujesz się oszukana. Czyjeś śliskie dłonie popychają cię w przepaść. Spadasz. Wokół pełno jest cieni. Rozdzierają twoje ubranie na strzępy. Łapią cię za włosy. Widzisz obrazy pełne cierpienia. Nagle słyszysz szept.
- Nie ukryjesz się przede mną. Wyczuwam twój strach... Znalazłem cię!
Budzisz się i krzyczysz.
Z krzykiem zsunęłam się z łóżka na czerwony dywan. Czy aby na pewno to moje łóżko?
Na pewno nie moje. Brakuje mojej zielonej pościeli w kwiatki. Mojej turkusowej poduszki. To nie mój pokój. Nie moja szafka. Nie moje buty. Nic tu nie jest moje. Nawet wazon z orchideą stojący w oknie. Rozejrzałam się w około. Szarawe ściany, odłażąca tapeta, kurz na książkach. Stare komody. Szafa pełna ubrań. Wieczorowych ubrań. I list.
Starannie zapakowany list w zdobioną małymi kwiatkami kopertę. Zaadresowany był do mnie, ponieważ złotymi literami napisano wyraźnie Alice White. Sięgnęłam po niego i delikatnie otworzyłam. W środku była zapisana starannym pismem kartka. Już od dawna nikt tak nie pisze. Litery zdobione były przeróżnymi zawijasami, przekrzywione w prawą stronę.
Treść jednak nie była zachęcająca.
Alice White
Na pewno już zapoznałaś się ze swoim nowym pokojem. Radzę ci się do niego przyzwyczaić bo nie prędko się stąd wydostaniesz. Może nawet wcale.
- Już to widzę Nie zamierzam siedzieć tu zbyt długo.
Nagle na kartce zaczęły pojawiać się nowe słowa.
Jak to, nie zamierzasz współpracować? Radzę ci nie złość mnie bo to się źle skończy dla ciebie lub twoich współlokatorów.
- To ja mam współlokatorów?
Myślałaś, że tylko ty jedyna jesteś mi potrzebna. Głupiutka Alice. Mogę tak na ciebie mówić? Szczerze, nie podoba mi się imię Nora. Nie pasuje do ciebie. Jesteś pełna tajemnic, a imię Nora jest takie... nijakie.
-Jak on śmie!- wykrzyknęłam.
Nie wydaje mi się, że cie obraziłem. Powiedziałem tylko to co myślę. A teraz łaskawie zajrzyj do szafy i załóż coś odpowiedniego na kolację. Później podam ci szczegółową mapę domu. Tylko nie myśl, że możesz uciec. Gdy zrobisz cokolwiek co będzie wyglądało dziwnie twoi współlokatorzy będą cierpieć tortury i nigdy ci tego nie wybaczą. Zginą powoli w męczarniach.
- Ok. Będę grzeczna.
To dobrze... Pospiesz się za piętnaście minut zaczyna się kolacja.
Ciekawe co tym razem mnie zaskoczy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz