Blask

     - Tristan?- spytałam zdziwiona. Na jego twarzy zobaczyłam ten drwiący uśmieszek. Tak zdecydowanie to był on. Czarne oczy i niesforne włosy opadające na bladą twarz. Tylko jego ubranie nie pasowało do wszystkich innych. Miał na sobie czarne dżinsy i skórzaną kurtkę, a wszyscy wokół nosili stroje z innej epoki - tak szczerze to jakby przeniosłam się w inną epokę przechodząc przez lustro. - A ty tu skąd ?
     - Skarbie sama mnie zaprosiłaś.
     - Mówiąc „tu” nie miałam na myśli balu ty kretynie.- syknęłam mu do ucha. Spiął się i spojrzał na mnie zdziwionym wzrokiem.
     - Ali ty też przeszłaś przez lustro?- spytał zaskoczony.
     - Jak to „ty też”?
Rozejrzał się i nachylił do mojego ucha. Poczułam jego ciepły oddech na skórze.
     - Za szafą w moim pokoju były drzwi, a za nimi schody, więc poszedłem na górę. Za ścianą - którą trzeba było tylko lekko popchnąć - stało lustro - tyle że tyłem. No i przychodzę tu kiedy zechcę.
Rozdziawiłam usta ze zdziwienia. Otrząsnęłam się po chwili.
     - Wiesz może jak się stąd wydostać?- spytałam posyłając mu proszący uśmiech - bynajmniej mam taką nadzieję.
     - Jasne.- powiedział i pociągnął mnie za sobą.

     Zrzuciłam buty i zanurzyłam stopy w trawie rozkoszując się jej delikatnym dotykiem. Brnąc poprzez morze kwiatów skierowałam się ku fontannie. Porośnięta różami wyglądała jak z bajki. Na niebie jasno świecił księżyc otulając wszystko dookoła delikatną mgiełką srebrzystego blasku. Kwiaty pochylały swe kielichy w niemym ukłonie oddając cześć nocy. Trawa wyciągała swe źdźbła chcąc uchwycić magię spływającą w blasku. Tristan złapał nie za rękę i ze śmiechem wciągnął do wody. Korony drzew pochylały się nad małą sadzawką ukrytą w ogrodzie, a my jak intruzi wtargnęliśmy do ogrodu rozbijając okalającą go bańkę ciszy. Plusk wody, której delikatny dotyk chłodził skórę roznosił się echem gnany wiatrem.
     Przemoknięta usiadłam na brzegu, a obok mnie Tristan. Spojrzałam mu w oczy, które skrzyły się odbijając światło gwiazd. To jakbyś zamknął galaktykę w szklanej kuli, która gdy tylko nią potrząśniesz rozświetla się milionem świateł. Patrząc w jego piękne oczy zapragnęłam go pocałować, a on jakby czytając mi w myślach pochylił się do mnie i złożył na moich ustach delikatny jak płatek róży pocałunek.
    Przesunął ręką po moim policzku i pocałował mnie jeszcze raz tylko bardziej pożądliwie. Oderwaliśmy się od siebie ciężko dysząc. Złapał mnie za rękę i pochylił się do mojego ucha.
    - Mam nadzieję, że ci się podobało, bo teraz już musimy wracać.
Wstał pociągając mnie za sobą. Wyciągnął rękę z mojego uścisku i zanurkował pod wodą. Patrzyłam za nim nie wiedząc co mam robić. Po chwili wynurzył się spod wody.
    - Nie karz mi na siebie czekać.- krzyknął rozbawiony i zanurzył się z powrotem.
Wskoczyłam do wody i podpłynęłam do Tristana, który pokazał mi ruchem głowy, że mam płynąć za nim. Na samym dnie leżało lustro i wpłyną w nie znikając. Ruszyłam w jego ślady i przepłynęłam przez lustro. Stanęłam po drugiej stronie i spojrzałam na swoje ubranie. Całkiem normalne. Dotknęłam włosów. Też w porządku. Odetchnęłam z ulgą i zobaczyła rozbawienie na twarzy swojego towarzysza.
     -Co cię tak śmieszy.- prychnęłam w jego stronę.
    - Nic takiego- szepnął i kopnął w panel za lustrem, który uskoczył w bok. Zasalutował mi i zniknął za ścianą pozostawiając mnie samą. Zauważyłam, że nie jestem wcale mokra co mnie wielce uszczęśliwiło.
Zeszłam do „swojego pokoju” i ze zdziwieniem zauważyłam, że na pościeli leż pamiętnik. Może zostawiłam go tam w pośpiechu. Spomiędzy kartek wysunął się kawałek papieru. Sięgnęłam po niego i zdziwiłam się gdy zobaczyłam, że to wiersz.

Nocą

Stojąc nad brzegiem jeziora
Patrząc w blade lico księżyca
Otoczona mgłą jak blada zmora
Stała piękna młoda dziewczyna

Obok stał jej kochanek
Szepcząc jej słowa delikatne jak mech,
Wręczając jej z gwiazd utkany wianek
A w oddali słychać było jego delikatny śmiech

Głęboka ciemna toń

Słowa niosące się echem
Dziewczyna płacząca nad brzegiem
I wiatr muskający ją na pociechę

Podszedł do niej kochanek
Otarł jej łzy z policzka
Musnął rękami wianek
I szepnął jej słów kilka.

Ukochana moja
Gdybyś tylko chciała zobaczyć mnie jeszcze raz
Gdyby tylko dotknęła wody dłoń twoja
Ujrzała byś mnie jeszcze raz
Na zawsze

Dziewczyna spojrzała mu głęboko w oczy
I roniąc jeszcze więcej łez
Odepchnęła go do siebie szepcząc
Kocham cię

Jej rozdarta dusza krzyczała
Jej złamane serce krwawiło
Wiedziała, że nie może zostać
Choć wszystko w nim ją kusiło

To był koniec ich miłości
Jego dusza musiała stąd odejść
Zawsze były jakieś reguły
I nie można ich było obejść

Uklękła na piasku
Patrząc na jego ducha
Zdjęła ze skroni wianek
I rzuciła do wody w dziennym blasku

Usłyszała jego krzyk
Zobaczyła jak rozpada się w świetle
Już na zawsze będzie wolna
A jego krzyk echem będzie się niósł na wietrze.

Czas

     Lucy siedziała przed lustrem czesząc swe długie jasne włosy. Ubrała się w ciężką suknię z gorsetem w kolorze jej oczu - musiała ważyć co najmniej 10 kilo - włosy upięła w wysoki kok. Suknia składała się z miliardów wstążek, wstążeczek i … czegoś czego niestety mój mózg nie potrafił zidentyfikować. Siedziała na pufie  wyłożonej czerwonym  pluszem. Chwilkę czy to co moje oczy widzą to naprawdę toaletka? Obróciłam się i zobaczyłam ogromne - i tu mam na myśli naprawdę ogromne- łóżko z czerwoną narzutą. Nad łóżkiem zawieszony był baldachim. Podeszłam do niego i zauważyłam, że coś się za mną ciągnie. No jasne. Jeszcze tylko tego brakowało.
     - Nie ma mowy.- szepnęłam zszokowana. Miałam na sobie ciemno niebieską suknię z ogromną ilością białych wstążeczek. Suknia nie miała rękawów. Moją klatkę piersiową opinał gorset zaciśnięty do granic możliwości. Utrudniał mi oddychanie. Spróbowałam sięgnąć do sznureczków gorsetu i zakręciła się wokół własnej osi aż upadłam na wersalkę.
     Lucy zachichotała, podniosła się z pufy i zwróciła twarzą do mnie.
     - Alice co robisz?- spytała poprawiając swoją suknię i spoglądając na mnie jednym okiem.
     - Ten cholerny gorset jest za ciasny. Ledwo żyję. I co to do cholery wszystko znaczy? Jest Haloween czy jakaś średniowieczna imprezka na, którą nie mam ochoty iść?-  jednym tchem  wyrzuciłam z siebie słowa, a Lucy aż zatkało.
     - Alice gdzie twoje maniery! Jak mama się dowie że używasz tak niegodnych kobiety słów to będziesz musiała pomagać służącym.- odparowała z gniewem. Zaszeleściła suknią i przepchnęła się przez drzwi.
     Coś mi tu nie pasuje. Rodzice Lucy zginęli gdy była mała. Wyjechali na dwór królewski odwiedzić rodzinę i napadła ich zgraja strzyg. Lucy była wtedy w Akademii Św. Władimira. Strzygi zabiły jej rodziców a ciała jej siostry nigdy nie znaleziono. Później zaopiekował się nią jej wujek, ojciec Mii.
     Mocowałam się chwilę z suknią i ruszyłam za Lucy - a nie łatwo było biegać w wysokich butach, cholernie ciężkiej sukience i pieprzonym gorsecie- ciężko dysząc dopadłam do salonu, oparłam się o framugę drzwi i odgarnęłam włosy za uszy.
     - Lucy… błagam…nie mów nic… twojej mamie. Proszę.- wysapałam.
     - Dobrze, ale… Alice czy ty biegłaś tu całą drogę?- wykrzyknęła.- wyglądasz jak półtora nieszczęścia.
Uśmiechnęłam się a raczej skrzywiłam. Przechodząca obok nas kobieta wydała okrzyk zdumienia.
     - O mój boże. Nic ci nie jest panienko? Wyglądasz okropnie.- skrzeczała jak wrona - Moja droga zawsze wiedziałam, że będą z tobą kłopoty, ale żeby zniszczyć tak misterną pracę w mniej niż pięć minut.- załamała ręce i pokręciła głową.- Cała praca na nic. - pociągnęła mnie za rękę z powrotem do pokoju. Obejrzałam się przez ramie i napotkałam współczujące spojrzenie Lucy.

     Piętnaście minut później- najokropniejszych piętnaście minut mego życia - mogłam się już pokazać na przyjęciu.
     - Kto przyjdzie na bal?- spytałam Lucy gdy szłyśmy w stronę sali balowej.
     - Przedstawiciele rodów królewskich i królowa Aleksandra .- odparła Lucy na co ja rozdziawiłam usta. - Spotykają się tutaj tylko dlatego, że to miejsce jest dobrze strzeżone i mamy ogromną salę balową. To zaszczyt, że królowa uważa nasz dom za bezpieczny i pozwala nam przyjść na przyjęcie. Oczywiście wszystko przygotowujemy my.- spojrzałam na nią zdziwiona.
     - Nie uważasz że to królowa powinna być zaszczycona mogąc u nas zrobić przyjęcie?
Spojrzała na mnie przestraszona.
     - Ależ oczywiście, że nie. To zaszczyt służyć królowej i rodom królewskim.- odparła stanowczo a ja westchnęłam zrezygnowana.

     W drzwiach sali stanęła królowa Aleksandra. Była bardzo młoda jak na królową - choć Wasylisa Dragomir jest od niej młodsza - rude włosy miała spięte w wysoki kok i diadem na głowie wysadzany kamieniami księżycowymi. Na szyi  miała złoty łańcuszek z literą A, a na lewej ręce pierścień. Pewnie rodzinna pamiątka. Sygnet przedstawiał węża wyglądającego jakby owijał się wokół jej smukłego palca. W miejscu oczu miał małe rubiny. Jej szczupłe ciało opinała swobodnie puszczona wokół bioder szkarłatna suknia, która idealnie pasowała do jej włosów. Wszyscy ukłonili się nisko.
     - Ależ proszę przestańcie.- powiedziała cicho królowa.- Nie przyzwyczaiłam się do ukłonów. Chcę czuć się wam równa a nie lepsza od was. Nie chcę przez takie traktowanie unosić się pychą. Pragnę tylko zrozumienia i waszego wsparcia.- uśmiechnęła się do poddanych i podeszła do jednej z pokojówek. Podała jej rękę i powiedziała.
     - Chcę aby wszyscy tu obecni - a mówiąc wszyscy mam na myśli także służbę - bawili się z nami. -pokojówka wydała okrzyk zdumienia i podziękowała wylewnie, a królowa posłała jej ciepły uśmiech i życzyła wszystkim dobrej zabawy. Widząc czujnych i spiętych strażników lekkim krokiem podeszła do nich i złapała jednego za rękę - chyba miał na imię Jack - wciągnęła go na parkiet i zatopili się w tłumie.
     Zdziwiona patrzyłam na wyczyny królowej.
     - Alice co o tym myślisz?- spytała zaskoczona Lucy.
     - Ja nie myślę ja to widzę.- odszepnęłam.
W końcu wzruszyłam ramionami i porwałam do tańca faceta, który stał najbliżej, lecz gdy tylko spojrzałam na swojego partnera...doznałam szoku.